Το ημερολόγιο ενός σκύλου

Το ημερολόγιο ενός σκύλου 

1η εβδοµάδα.: Σήµερα είµαι  ηλικίας µιας εβδοµάδας. Τι χαρά να είµαι µέρος αυτού του Κόσµου!

1 µηνός :. Η µαµά µου µε φροντίζει πάρα  πολύ καλά. Είναι µια εξαιρετική µητέρα.

2 µηνών.: Σήµερα µε χώρισαν από τη µητέρα µας. Ήταν πολύ ανήσυχη και µε τα µάτια της µε  χαιρετούσε. Ελπίζω η νέα «ανθρώπινη» οικογένειά µου να µε φροντίζει το ίδιο καλά  µε τη µαµά µου.

4 µηνών.: Έχω µεγαλώσει πολύ γρήγορα, τα πάντα τραβάνε την προσοχή µου. Υπάρχουν µερικά  παιδιά στο σπίτι που µου είναι σαν «µικρά αδερφάκια». Παίζουµε πολύ, τραβάνε την ουρά µου κι εγώ τους δίνω µικρές ψεύτικες δαγκωνιές για πλάκα.

5 µηνών.: Σήµερα µου φωνάξανε. Η κυρία µου ήταν πολύ αναστατωµένη επειδή ούρησα µέσα στο  σπίτι. Όµως δεν µου είπαν ποτέ πού έπρεπε να το κάνω αυτό.  Επίσης, κοιµάµαι στο χωλ. Στεναχωρήθηκα πολύ γι' αυτό!

8 µηνών :. Είµαι ένα πολύ χαρούµενο σκυλί! Έχω τη ζεστασιά ενός σπιτιού, αισθάνοµαι τόσο ασφαλής, τόσο προστατευµένος... Νοµίζω ότι η «ανθρώπινη» οικογένειά µου µε  αγαπάει.  Η αυλή είναι όλη δική µου και, συχνά, ξεπερνάω τον εαυτό µου, σκάβοντας  στο χώµα σαν τους προγόνους µου, τους λύκους, για να κρύψω το φαγητό.  Ποτέ δεν δοκιµάζουν να µου µάθουν τίποτε. Τότε θα πρέπει όλα να πηγαίνουν καλά, όλα αυτά  τα πράγµατα που κάνω να είναι εντάξει!

12 µηνών.: Σήµερα έγινα ενός έτους. Είµαι ένας ενήλικος σκύλος. Όµως τα αφεντικά µου λένε  ότι µεγάλωσα πολύ περισσότερο από ότι περίµεναν.  Πόσο υπερήφανοι πρέπει να είναι για µένα!

13 µηνών.: Σήµερα µε έδεσαν. Σχεδόν δεν µπορούσα να κουνηθώ, να βρεθώ σε λίγο ήλιο όταν κρυώνω, ή να βρω λίγη σκιά όταν ο ήλιος ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό.  Λένε ότι θα  µε επιτηρούν και ότι είµαι αχάριστος. Δεν καταλαβαίνω τίποτε απ' όσα µου συµβαίνουν.

15 µηνών.: Όλα έχουν αλλάξει τώρα... Με κρατάνε συνέχεια κλειδωµένο στη βεράντα. Αισθάνοµαι πολύ µόνος. Η «ανθρώπινη» οικογένειά µου δεν µε θέλει πια.  Μερικές  φορές ξεχνάνε ότι διψάω και πεινάω. Όταν βρέχει, δεν έχω µια στέγη πάνω από το κεφάλι µου..

16 µηνών : Σήµερα µε έβγαλαν από τη βεράντα. Ήµουνα σίγουρος ότι η «ανθρώπινη» οικογένειά  µου µε είχε συγχωρέσει. Ήµουν τόσο χαρούµενός που χοροπήδαγα από ενθουσιασµό.  Η ουρά µου κουνιόταν σαν τρελή. Επιπλέον, πίστεψα ότι θα µε πήγαιναν βόλτα! Κατευθυνθήκαµε προς τον αυτοκινητόδροµο, και άξαφνα, σταµάτησαν το αυτοκίνητο, άνοιξαν την πόρτα και εγώ βγήκα έξω, χαρούµενος, γιατί σκεπτόµουν ότι θα  περνάγαµε τη µέρα µας στην εξοχή. Δεν καταλαβαίνω γιατί έκλεισαν την πόρτα κι  έφυγαν.  «Ακούστε, περιµένετε!» - γάβγισα. Με ξέχασαν... Έτρεξα πίσω από το αυτοκίνητο µε όλη τη δύναµή µου. Η αγωνία µου µεγάλωνε καθώς άρχισα να καταλαβαίνω, ενώ δεν µπορούσα να αναπνεύσω από το λαχάνιασµα και αυτοί δεν σταµατούσαν, ότι µε είχαν εγκαταλείψει!

17 µηνών: Έψαχνα µάταια να βρω το δρόµο για να γυρίσω σπίτι. Είµαι µόνος και αισθάνοµαι  χαµένος. Στις περιπλανήσεις µου, συναντάω µερικούς ανθρώπους µε καλή καρδιά που µε κοιτάνε µε θλίψη και µου δίνουν λίγο φαγητό. Τους ευχαριστώ µε τα µάτια µου, από τα βάθη της ψυχής µου. Εύχοµαι να µε υιοθετούσαν.  Θα ήµουνα τόσο πιστός όσο κανένας άλλος σκύλος! Όµως, αυτοί απλά λένε: «καηµένο σκυλάκι, πρέπει να έχει χαθεί».

18 µηνών:  Πριν από µερικές ηµέρες, πέρασα από ένα σχολείο και είδα πολλά παιδιά µικρά και  µεγαλύτερα σαν τα «µικρά µου αδερφάκια».  Πλησίασα περισσότερο και µια οµάδα από  τα µικρότερα παιδιά, γελώντας, µου πέταξαν πολλές πέτρες, απλά για να δούνε  «ποιος σηµαδεύει καλύτερα».  Μια από αυτές τις πέτρες µε χτύπησε στο µάτι και,  έκτοτε, δεν µπορώ να δω καθόλου µε αυτό το µάτι.

19 µηνών: Είναι απίστευτο. Όταν είχα καλύτερη όψη, οι άνθρωποι µε λυπόντουσαν. Τώρα είµαι  πολύ αδύνατος και αδύναµος και η όψη µου είναι απαίσια.  Έχω χάσει το ένα µου µάτι και οι άνθρωποι µε διώχνουν µε τις σκούπες όταν προσπαθώ να ξεκουραστώ σε κάποια σκιά.

20 µηνών: Κινούµαι µε εξαιρετικά µεγάλη δυσκολία. Σήµερα, ενώ προσπαθούσα να περάσω το δρόµο, µε χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Βρισκόµουνα στη ζώνη των πεζών για να περάσω το δρόµο, όµως ποτέ δεν θα ξεχάσω το γεµάτο ικανοποίηση βλέµµα του οδηγού, που έδινε συγχαρητήρια στον εαυτό του που µε πάτησε.  Εύχοµαι να µε είχε σκοτώσει!  Όµως, απλά µου προκάλεσε εξάρθρωση στα πίσω µου πόδια! Ο πόνος ήταν ανυπόφορος!  Τα πόδια µου δεν µε υπακούνε και µόλις µε τεράστια δυσκολία µπόρεσα να συρθώ στο γκαζόν στην άκρη του δρόµου. Επί δέκα µέρες έχω µείνει εκτεθειµένος στον ήλιο που καίει, στη δυνατή βροχή, στο κρύο, χωρίς φαγητό. Δεν µπορώ πλέον να κουνηθώ.  Ο πόνος είναι ανυπόφορος. Βρίσκοµαι σε ένα πολύ υγρό µέρος, και φαίνεται ότι ακόµη και το τρίχωµά µου µαδάει. Κάποιοι περαστικοί ούτε καν µε προσέχουν, άλλοι λένε: «µην πλησιάζεις». Είµαι σχεδόν αναίσθητος, όµως, µια ελάχιστη δύναµη από τα βάθη του σώµατός µου µε αναγκάζει να ανοίξω τα µάτια µου.. Η γλυκύτητα στη φωνή της µε έκανε να αντιδράσω. «Καηµένο µου σκυλάκι, κοίτα πώς σε έχουν αφήσει», έλεγε..  Μαζί µε την γυναίκα ήταν ένας άντρας µε λευκή ποδιά που µε ακούµπησε και είπε: «Λυπάµαι, κυρία µου, αλλά αυτός ο σκύλος δεν θα τα καταφέρει.  Είναι καλύτερα να τον βοηθήσουµε να βγει από αυτόν τον πόνο και τη δυστυχία». Η ευγενική κυρία, µε δάκρυα να τρέχουν ποτάµι στα µάγουλά της, συµφώνησε.   Όσο καλύτερα µπορούσα, κούνησα την ουρά µου και την ευχαρίστησα, µε τα µάτια µου, για τη βοήθειά της να αναπαυθώ ειρηνικά και ήρεµα.  Ενώ αισθανόµουν  το ελαφρύ τσίµπηµα της βελόνας, πριν από αυτόν τον µακρύ ύπνο, η τελευταία µου σκέψη ήταν: «γιατί έπρεπε να γεννηθώ, αφού δεν µε ήθελε κανείς;».

«Στην πορεία της εξέλιξής του προς  τον πολιτισµό ο άνθρωπος απέκτησε µια κυρίαρχη θέση πάνω στα πλάσµατα που ζουν γύρω του στο ζωϊκό βασίλειο. Χωρίς να είναι ικανοποιηµένος από την κυριαρχία του αυτή, ωστόσο, άρχισε να βάζει ένα κενό µεταξύ της φύσης του και τη φύση των  ζώων.  Αρνήθηκε την κτήση µιας αιτίας προς αυτά, και στον εαυτό του έθεσε ως σύµβολο µια αθάνατη ψυχή, και αξίωσε µια θεϊκή πτώση η οποία του επέτρεψε να καταστρέψει το δεσµό της κοινωνίας µεταξύ αυτού και του ζωικού βασιλείου»
- Sigmund Freud

«Δεν µπορείς να σώσεις κάθε ζώο στον  κόσµο, όµως, για αυτό το ένα που σώζεις, ΕΙΝΑΙ ο κόσµος».  
Στείλτε το όπου µπορείτε. Όχι µόνον σ' αυτούς που θα δακρύσουν, αλλά κυρίως σ' αυτούς που κάποτε ίσως και να εγκατέλειπαν ένα σκυλί στον δρόµο...

EΡΩΤΗΣΕΙΣ

1.                               Τι νιώθετε διαβάζοντας την πιο πάνω ιστορία;

2.                               Ποιά νομίζετε ότι πρέπει να είναι η συμπεριφορά μας προς τα ζώα;