Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ

Mπορούν οι γονείς να βοηθήσουν και με ποιο τρόπο ώστε να πετύχουμε μια σωστή και ομαλή προσαρμογή στο οικογενειακό , κοινωνικό και  σχολικό περιβάλλον;

H απάντηση στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ΝΑΙ!!!

Ας δούμε  ειδικά το ρόλο της μητέρας και του πατέρα στη συνέχεια και τον από κοινού ρόλο τους.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ

Ξεκινά βιολογικά από τη στιγμή της σύλληψης του παιδιού και συνεχίζεται μέχρι την ενηλικίωση.

Η παρουσία της μητέρας και η γενικότερη φροντίδα του μικρού παιδιού ισχυροποιεί το αίσθημα αγάπης, στοργής και περισσότερο εδραιώνει το αίσθημα της αποδοχής και ασφάλειας.

Αντιθέτως η απουσία της μητέρας στα πρώτα χρόνια ίσως να αποτελέσει ένα πρώτο στάδιο για μη σωστή ψυχοσωματική ανάπτυξη του παιδιού που μπορεί να εκδηλωθεί αργότερα με βίαιη συμπεριφορά, με απομόνωση ή και κακή σχολική επίδοση.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

Μέχρι την ηλικία των δύο ετών θα λέγαμε ότι ο ρόλος του είναι βοηθητικός. Η μητέρα το φροντίζει όμως το χάδι του πατέρα, όταν επιστρέφει στο σπίτι είναι απαραίτητο

Μετά τα δύο πρώτα χρόνια και ιδιαίτερα για το αγόρι ο ρόλος του πατέρα αποκτά ιδιαίτερη σημασία Το παιδί παρακολουθεί τα πάντα, πώς συμπεριφέρεται, πώς μιλάει.

Σ αυτή την περίοδο της ζωής του παιδιού είναι υποχρέωση του πατέρα να στηρίζει τη μητέρα και κάτι πολύ σημαντικό σε καμιά περίπτωση το ζευγάρι δεν πρέπει να εκδηλώνει τις διαφορές μπροστά στο παιδί τους.

΄Εχει παρατηρηθεί ότι οι γονείς που λύνουν τις όποιες διαφορές τους μπροστά στο παιδί τους δημιουργούν τεράστια προβλήματα στα παιδιά τους και μπορεί να μην εμφανιστούν τα όποια προβλήματα κυρίως συναισθηματικού τύπου στη νηπιακή ηλικία . όμως είναι σίγουρo ότι θα δημιουργήσουν τεράστιο πρόβλημα στο παιδί καθώς θα προχωρά προς την εφηβεία.

Το να κατηγορεί ο ένας γονέας τον άλλον ότι δεν ανατρέφει σωστά το παιδί ή ακόμη το παιδί να εισπράττει πολλαπλά μηνύματα σε ένα περιβάλλον άκρως νοσηρό και συγκρουσιακό κι αν στα μηνύματα αυτά εμπλέκονται  ο παππούς και γιαγιά που με το δικό τους εμπειρικό τρόπο προσπαθούν να επιβάλλουν το δικό τους πλαίσιο της σωστής ανατροφής αντιλαμβανόσαστε το μέγεθος της σύγχυσης του μικρού παιδιού.

Ότι είναι δύσκολο να πετύχει ο κάθε γονιός ξεχωριστά  μπορεί να το πετύχουμε με κοινή δράση. Σίγουρα συνταγές δεν υπάρχουν . Γι αυτό η εξατομίκευση είναι πολλές φορές απαραίτητη. Κι ας μη ξεχνάμε ότι το κάθε παιδί είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα.

Υπάρχουν βασικές αρχές που μπορεί να χρησιμοποιήσουμε όπως:

Aποδεχόμαστε ότι το παιδί μας έχει τις χάρες και τα ελαττώματά του και προσπαθούμε να το βελτιώσουμε μέσα από το προσωπικό μας παράδειγμα και ας μην ξεχνάμε ότι λειτουργούμε ως πρότυπα στα μάτια των παιδιών μας.

Συζητούμε κάθε πρόβλημα που προκύπτει και ακόμη αν κάνει κάτι που κατά την απόψή μας δεν είναι σωστό προσπαθούμε μέσα από διάλογο να κατανοήσουμε το παιδί μας αλλά και να του δώσουμε με παραδείγματα και όχι με γενικεύσεις να αντιληφθεί το λάθος του.

Χρησιμοποιούμε περισσότερο τον έπαινο δημόσια και το παρατηρούμε όταν είμαστε οι δυο μας.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κάθε μορφή βίας προκαλεί τα αντίθετα αποτελέσματα και φέρνει βια και σε καμιά περίπτωση δεν επιτρέπεται ο ξυλοδαρμός ή άλλες ποινές που μειώνουν την αξιοπρέπεια και εξευτελίζουν το παιδί.

΄Ισως η στέρηση εξόδου ή το να δει τηλεόραση είναι μια από τις ανώδυνες στερήσεις.

Προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε σε επίπεδο συναισθήματος παρά με αυταρχικό τρόπο.

Ο μεγάλος ΄Ελληνας παιδαγωγός Δημήτρης Γληνός έλεγε κάπου για το γονεϊκό  ρόλο : " Για τους γονείς η αγωγή των παιδιών τους, ως έργο και ως υπευθυνότητα δεν μπορεί παρά να είναι ένα ιδανικό . Το ιδανικό αυτό πραγματώνεται με τη δημιουργία ατόμων ελευθέρων, ικανών καλά προσαρμοσμένων και ωφέλιμων στην κοινωνία..''

                              Νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να αγωνιζόμαστε γι αυτό...

                    Νίκος Σιούτας

Dr Ψυχολογίας - Ειδικός παιδαγωγός